An Gelir

AN GELİR
An gelir zaman durur, gök taşıyamaz yükünü, yer taşıdıklarından utanır. Okyanuslar kurur, dağlar yerle bir olur, ağaçlar kan çiçekleri açar, mevsim hep kış olur. An gelir Filistin’de bir çocuk ölür.  
An gelir kelebekler yerine bombalar uçar bahçelerde, bir baba eski bir poşetle çocuğundan arta kalan ceset parçalarını toplar, an gelir insanlık yine ölür.
An gelir bir çığlık duyulur kızıl zindanlarda, sesten rahatsız olmamak için kulaklarını kapatır şarkı söyleyen kadınlar, şampiyonluk kutlamaları yarım kalmasın diye dünyayı renkten renge boyar erkekler, bir televizyon dizisine dökülürken gözyaşları, duyulmaz mavi hilalin sesi, an gelir merhamet ölür.
An gelir hurma yemenin faziletlerini anlatır imamlar, çocukların cesetleri üzerinde demokrasi ve insan hakları bildirgeleri okur insan hakları örgütleri, an gelir Ebu Cehil helvadan yaptığı putu paylaşır bizimle ve an gelir putları kıran İbrahim ölür.

An gelir, sıfatları isimlerinden daha uzun adamlar süslü kelimelerle kınama mesajları yayınlar, uluslararası kuruluşlar bir dakikalık bildiriler okurlar mezarları belli olmayan bebeklerin arkasından, an gelir insanlık yine ölür.
An gelir Uhud Tepesi’ni yine terk eder okçular, düşmanın çokluğundan korkarken müslümanlar, Cebrail, “Size ne oldu da Allah yolunda ve ‘Rabbimiz, bizi halkı zalim olan bu şehirden çıkar, bize tarafından bir sahip gönder, bize katından bir yardımcı yolla!’ diyen çaresiz erkekler, kadınlar ve çocuklar uğrunda savaşmıyorsunuz?”   ayetini yeniden duyururken insanlığa, insanlık yeniden ölür. 

An gelir Çin Seddi yıkılır, Lut Gölü kurur, Nil taşar, Fırat’tan oluk oluk kan akar Mezopotamya’ya doğru, an gelir güneş batıdan doğar. 
Ve an gelir, zaman durur. Yıldızlar yerlerde sürüklenirken, güneş kaybolmak için bir kara delik arar. Ve an gelir, o “an” da ölür.