ÖĞRENDİM…

Ey güzel yüzlü hoş sözlü nahif dost.

Ben  aşkı, 
Yalnız bir gülün yaprağından değil!
Yaprağın üzerine aşkla konan 
Çiğ damlasından  öğrendim.

Ben  aşkı, 
Yalnız, “seven sevdiğine benzer değil!
Ve, ne de güzel tamamlar.” 
Dediğinden öğrendim.

Ben  aşkı, 
Yalnız, insanın göğsüne saplanan acıdan değil!
Oluk oluk akan 
Gözyaşından öğrendim.

Ben  aşkı, 
Yalnız, serden yârdan değil!
Hatalarımla seven 
Yaratandan öğrendim.

Ben  aşkı, 
Yalnız elimden tutuşundan değil!
Yüreğimin en ıssız kalmış yerinden 
Tuttuğundan öğrendim.

Ben  aşkı, 
Her ilimde “Allah adın zikredelim evvela”...
Ve bil ki ben seninle yokluk aleminde 
Huzurluyken öğrendim…

Ben  aşkı, 
Yalnız ümitliyken ve acele ediyorken değil!
O mis kokulu ferahlık veren çiçekli yollarından 
Yürürken öğrendim.

Ben  aşkı, 
Cümle alemi yok, varlığı cennet sayarken değil!
Okuduğumuz bir kitabın cümleleri arasında 
Zarif kelimelerle buluşurken öğrendim.

Ben  aşkı, 
Hümeze hükmündeki hallerimizden değil!
Settar olacak Rabb'imize 
Sığınırken öğrendim.

Ben  aşkı, 
Yalnız el eman dilerken değil!
Sonsuzluğa bir varlık da biz oluruz
Dediğimizden öğrendim.

Aşk ile Hû... 

Şifanur ÖZÇELİK ŞİRİN