Cahit Zarifoğlu, D. 1 Temmuz 1940 / Ö. 7 Haziran 1987“ŞAİR AŞKA BOYUN EĞER ZULME DEĞİL"
Her kuşak ve her kesimden iNSANın onun şiir ve sözleri ile duygularını ifade etmesi onun vakur ve deruni kişiliğinin bir tezahürü olsa gerek.Ölümünün 26.yıl dönümünde Sevgili Abdurrahman Cahit Zarifoğlu (ACZ) na Allah'tan gani gani rahmet rahmet diliyorum,mekanı cennet olsun....
Büyük bir şairi en güzel yine büyük bir şair anlatır sanırım. Gelin İsmet Özel'e kulak verelim;
SEVGİLİ CAHİT ZARİFOĞLU
Kızgın veya sıkıntılı olduğunda bile yüzünde hiç kötücül ifade olmazdı. Bu cümleyi yazışımın onu sevenlere (sevmeyeni var mıydı?) şirin görünme gayesi taşımadığını yine onu sevenler bilir. Art niyet taşımadığından emin olarak konuşabileceğiniz ender insanlardan biriydi. Sanatçı kişiliği de bu bakımdan şaşırtıcı sayılmalıdır. Çevresinde hiçbir zaman çoğu sanatçıda gördüğümüz kaprisli, geçimsiz veya kibri çağrıştıran istiklâl havasını estirmemiştir. Buna mukabil müstakil ve sanatçı konumunu her zaman hissettirerek yaşadı.
Üniversite eğitimimiz sırasında hem ayrı şehirlerde, hem de ayrı kamplarda bulunduğumuzdan birlikteliğimiz hiç olmadı. Şiirin bir saygınlık ortamı varsa, yalnız orada beraberdik o dönem. Daha sonra kamplarımız ve oturduğumuz şehirler müşterekti. Ankara’da bizim evdeki ilk karşılaşmamızda bana üzerinde Kıbrıs haritası, içinde iki Kıbrıs parası bulunan bir bozuk para çantası armağan etmişti. İstanbul’da bir süre birbirine yakın evlerde oturduk. Nedense bu ayrıntılar şimdi daha bir belirginlik kazanıyor. Bazı kavrayış alanlarında daha derinleşmeye adeta beni icbar ediyor.
Yaşarken “Yaşamak” adlı bir cilt tutanak yayınladı. Bunu bizim kuşağımızdan tek yapan o galiba. Sanki bunu yalnız onun yapması gerekliymiş, sanki buna yalnızca layıkmış gibi bir duygu taşıyoruz şimdi. Cahit Zarifoğlu 1960 sonrası arayışlarının mihverinde duruyor hâlâ. Daha ilk kitabı İşaret Çocukları’nda şiirdeki çok yönlü arayışları kendi gücü oranında bir mecraya sokmayı bilmişti. Bununla kendinden sonra yazmaya başlayan birçok şairi etkiledi. Zarifoğlu’nun hayat içindeki arayışları da özgün ve etkileyicidir. Yalnız kendinden daha genç olanların değil, yer aldığı kampta yaşı ondan büyük seçkinlerin de dikkatini çeken bir kişiliği, bir tür “tahtı” vardı. Sezai Karakoç’un ve Fethi Gemuhluoğlu’nun Cahit Zarifoğlu’ndan sözederken her zaman özenli bir ifade kullandıklarını hatırlıyorum.
Siyasi olayların akış hızının Türkiye’de “insan” meselesini ne ölçüde yalama hale düşürdüğü Cahit Zarifoğlu hatırlanınca daha kolay anlaşılıyor. Çünkü Cahit hem şiirini, hem yazdığı çocuk hikâyelerini ve hem de ilişkilerini hâlâ zararını gördüğümüz duygu ve değer erozyonuna muhalif olarak büyütmüş ve geliştirmişti. Anılırken onun her insanda tohumu bulunan özveriye, toksözlülüğe, varoluş sevincine nasıl merhametle kol kanat gerdiğinin unutulmayacağını biliyorum. Onu gülerken de, ağlarken de gördüm. Ne çok şair, ne çok insandı!
İsmet Özel
Yazımıza; Rahmetli Cahit Zarifoğlu ve tüm ‘’Yedi Güzel Adamlara’’ ithafen yazdığım şiirimile son verelim.
HİÇLİK MAKAMI!
Ey Şair! Ey şiirine şuur katan bilge kişi!
‘’ACZ’’ değil adımın baş harfleri
Lakin ‘’acz’’içindeyim…
Söyle bana nedir ‘’olmak’’,
Nasıl ‘’olur’’ insan?
Ölmek kolay lakin ‘’olmak’’ bambaşka
Yok bende bu sorunun cevabı
Ötesine geçersem yanarım…
Eğer istersen soruna bir cevap
Sor güzel adamların ‘’yedi’’sine.
Gördüler onlar ve bellediler gereğini…
Ey Şair! Ey şiirine şuur katan bilge kişi!
Sen gördün!
Ve belledin gereğini.
Söyle bana nedir ‘’olmak’’,
Nasıl ‘’olur’’insan?
Çık meydana!
Ağzını kanınla çalkala,
Kanı okşa ve kabart.
Şayet yine olmazsan,
Var git diğer güzel adama.
Ey Şair! Ey şiirine şuur katan bilge kişi!
Sen gördün!
Ve belledin gereğini.
Söyle bana nedir ‘’olmak’’,
Nasıl ‘’olur’’insan?
Sus!
Sessizce,
Aşk’la ilerle.
Devir,
La İlahe İllallah!
Şayet yine olmazsan,
Var git diğer güzel adama.
Ey Şair! Ey şiirine şuur katan bilge kişi!
Sen gördün!
Ve belledin gereğini.
Söyle bana nedir ‘’olmak’’,
Nasıl ‘’olur’’insan?
Şehrin ucundan koşarak gelen haberciye uy!
Uyar ve Gözet ümmeti,
Sar ‘’yar’’ diye göğsüne.
Şayet yine olmazsan,
Var git diğer güzel adama.
Ey Şair! Ey şiirine şuur katan bilge kişi!
Sen gördün!
Ve belledin gereğini.
Söyle bana nedir ‘’olmak’’,
Nasıl ‘’olur’’insan?
Gelse de tüm dünya üzerine,
Ezilsen de,taşlansan da,
Kovulsan da yurdundan,
Ve bilsen öleceğini bu yolda,
Ayrılma belalı yanından..
Şayet yine olmazsan,
Var git diğer güzel adama.
Ey Şair! Ey şiirine şuur katan bilge kişi!
Sen gördün!
Ve belledin gereğini.
Söyle bana nedir ‘’olmak’’,
Nasıl ‘’olur’’insan?
Coş,coştukça coşsun için,
Vur kendini dağlara,
Öl parçalanarak,
Her parçan dağılsın
Her tepeye..
Şayet yine olmazsan,
Var git diğer güzel adama.
Ey Şair! Ey şiirine şuur katan bilge kişi!
Sen gördün!
Ve belledin gereğini.
Söyle bana nedir ‘’olmak’’,
Nasıl ‘’olur’’insan?
Meryem’e inen sofra,
İnmemişse hala sana,
Uğraşma boşuna…
Eğleşme artık bizimle,
Git sor ‘’Üstad’’a,
Ancak O söyler sana.
Nedir ‘’olmak’’,
Nasıl ‘’olur’’insan?
Ey Üstad! Ey bilgelerin en bilgesi!
Acz içindeyim,
Bulamadım derdime çare.
Söyle bana nedir ‘’olmak’’,
Nasıl ‘’olur’’insan?
Düşündü Üstad epeyce
Ölçtü,biçti ve sonra..
‘’HİÇ’’ dedi.
Hiç olduğu zaman ‘’olur’’insan…
Her kuşak ve her kesimden iNSANın onun şiir ve sözleri ile duygularını ifade etmesi onun vakur ve deruni kişiliğinin bir tezahürü olsa gerek.Ölümünün 26.yıl dönümünde Sevgili Abdurrahman Cahit Zarifoğlu (ACZ) na Allah'tan gani gani rahmet rahmet diliyorum,mekanı cennet olsun....
Büyük bir şairi en güzel yine büyük bir şair anlatır sanırım. Gelin İsmet Özel'e kulak verelim;
SEVGİLİ CAHİT ZARİFOĞLU
Kızgın veya sıkıntılı olduğunda bile yüzünde hiç kötücül ifade olmazdı. Bu cümleyi yazışımın onu sevenlere (sevmeyeni var mıydı?) şirin görünme gayesi taşımadığını yine onu sevenler bilir. Art niyet taşımadığından emin olarak konuşabileceğiniz ender insanlardan biriydi. Sanatçı kişiliği de bu bakımdan şaşırtıcı sayılmalıdır. Çevresinde hiçbir zaman çoğu sanatçıda gördüğümüz kaprisli, geçimsiz veya kibri çağrıştıran istiklâl havasını estirmemiştir. Buna mukabil müstakil ve sanatçı konumunu her zaman hissettirerek yaşadı.
Üniversite eğitimimiz sırasında hem ayrı şehirlerde, hem de ayrı kamplarda bulunduğumuzdan birlikteliğimiz hiç olmadı. Şiirin bir saygınlık ortamı varsa, yalnız orada beraberdik o dönem. Daha sonra kamplarımız ve oturduğumuz şehirler müşterekti. Ankara’da bizim evdeki ilk karşılaşmamızda bana üzerinde Kıbrıs haritası, içinde iki Kıbrıs parası bulunan bir bozuk para çantası armağan etmişti. İstanbul’da bir süre birbirine yakın evlerde oturduk. Nedense bu ayrıntılar şimdi daha bir belirginlik kazanıyor. Bazı kavrayış alanlarında daha derinleşmeye adeta beni icbar ediyor.
Yaşarken “Yaşamak” adlı bir cilt tutanak yayınladı. Bunu bizim kuşağımızdan tek yapan o galiba. Sanki bunu yalnız onun yapması gerekliymiş, sanki buna yalnızca layıkmış gibi bir duygu taşıyoruz şimdi. Cahit Zarifoğlu 1960 sonrası arayışlarının mihverinde duruyor hâlâ. Daha ilk kitabı İşaret Çocukları’nda şiirdeki çok yönlü arayışları kendi gücü oranında bir mecraya sokmayı bilmişti. Bununla kendinden sonra yazmaya başlayan birçok şairi etkiledi. Zarifoğlu’nun hayat içindeki arayışları da özgün ve etkileyicidir. Yalnız kendinden daha genç olanların değil, yer aldığı kampta yaşı ondan büyük seçkinlerin de dikkatini çeken bir kişiliği, bir tür “tahtı” vardı. Sezai Karakoç’un ve Fethi Gemuhluoğlu’nun Cahit Zarifoğlu’ndan sözederken her zaman özenli bir ifade kullandıklarını hatırlıyorum.
Siyasi olayların akış hızının Türkiye’de “insan” meselesini ne ölçüde yalama hale düşürdüğü Cahit Zarifoğlu hatırlanınca daha kolay anlaşılıyor. Çünkü Cahit hem şiirini, hem yazdığı çocuk hikâyelerini ve hem de ilişkilerini hâlâ zararını gördüğümüz duygu ve değer erozyonuna muhalif olarak büyütmüş ve geliştirmişti. Anılırken onun her insanda tohumu bulunan özveriye, toksözlülüğe, varoluş sevincine nasıl merhametle kol kanat gerdiğinin unutulmayacağını biliyorum. Onu gülerken de, ağlarken de gördüm. Ne çok şair, ne çok insandı!
İsmet Özel
Yazımıza; Rahmetli Cahit Zarifoğlu ve tüm ‘’Yedi Güzel Adamlara’’ ithafen yazdığım şiirimile son verelim.
HİÇLİK MAKAMI!
Ey Şair! Ey şiirine şuur katan bilge kişi!
‘’ACZ’’ değil adımın baş harfleri
Lakin ‘’acz’’içindeyim…
Söyle bana nedir ‘’olmak’’,
Nasıl ‘’olur’’ insan?
Ölmek kolay lakin ‘’olmak’’ bambaşka
Yok bende bu sorunun cevabı
Ötesine geçersem yanarım…
Eğer istersen soruna bir cevap
Sor güzel adamların ‘’yedi’’sine.
Gördüler onlar ve bellediler gereğini…
Ey Şair! Ey şiirine şuur katan bilge kişi!
Sen gördün!
Ve belledin gereğini.
Söyle bana nedir ‘’olmak’’,
Nasıl ‘’olur’’insan?
Çık meydana!
Ağzını kanınla çalkala,
Kanı okşa ve kabart.
Şayet yine olmazsan,
Var git diğer güzel adama.
Ey Şair! Ey şiirine şuur katan bilge kişi!
Sen gördün!
Ve belledin gereğini.
Söyle bana nedir ‘’olmak’’,
Nasıl ‘’olur’’insan?
Sus!
Sessizce,
Aşk’la ilerle.
Devir,
La İlahe İllallah!
Şayet yine olmazsan,
Var git diğer güzel adama.
Ey Şair! Ey şiirine şuur katan bilge kişi!
Sen gördün!
Ve belledin gereğini.
Söyle bana nedir ‘’olmak’’,
Nasıl ‘’olur’’insan?
Şehrin ucundan koşarak gelen haberciye uy!
Uyar ve Gözet ümmeti,
Sar ‘’yar’’ diye göğsüne.
Şayet yine olmazsan,
Var git diğer güzel adama.
Ey Şair! Ey şiirine şuur katan bilge kişi!
Sen gördün!
Ve belledin gereğini.
Söyle bana nedir ‘’olmak’’,
Nasıl ‘’olur’’insan?
Gelse de tüm dünya üzerine,
Ezilsen de,taşlansan da,
Kovulsan da yurdundan,
Ve bilsen öleceğini bu yolda,
Ayrılma belalı yanından..
Şayet yine olmazsan,
Var git diğer güzel adama.
Ey Şair! Ey şiirine şuur katan bilge kişi!
Sen gördün!
Ve belledin gereğini.
Söyle bana nedir ‘’olmak’’,
Nasıl ‘’olur’’insan?
Coş,coştukça coşsun için,
Vur kendini dağlara,
Öl parçalanarak,
Her parçan dağılsın
Her tepeye..
Şayet yine olmazsan,
Var git diğer güzel adama.
Ey Şair! Ey şiirine şuur katan bilge kişi!
Sen gördün!
Ve belledin gereğini.
Söyle bana nedir ‘’olmak’’,
Nasıl ‘’olur’’insan?
Meryem’e inen sofra,
İnmemişse hala sana,
Uğraşma boşuna…
Eğleşme artık bizimle,
Git sor ‘’Üstad’’a,
Ancak O söyler sana.
Nedir ‘’olmak’’,
Nasıl ‘’olur’’insan?
Ey Üstad! Ey bilgelerin en bilgesi!
Acz içindeyim,
Bulamadım derdime çare.
Söyle bana nedir ‘’olmak’’,
Nasıl ‘’olur’’insan?
Düşündü Üstad epeyce
Ölçtü,biçti ve sonra..
‘’HİÇ’’ dedi.
Hiç olduğu zaman ‘’olur’’insan…
YORUMLAR