Rahmetli Ahmet Kaya’nın yankılanan sesi, Rıza Tevfik Bölükbaşı’nın “Uçun Kuşlar Uçun” dizelerindeki derin hasretle birleşiyor ve bugün Gazze’nin yaralı yüreğinde yeniden hayat buluyor:
“Uçun kuşlar uçun, doğduğum yere / Şimdi dağlarında mor sümbül vardır…”
Bu dizeler, bir yurdun özlemi, bir sevda ateşi, bir kayıp acısıdır. Ama artık bu kuşlar sadece doğulan yere değil, Gazze’nin gözyaşlarına, direnişin son kalesine, insanlığın kanayan vicdanına kanat çırpıyor.
Gazze’de bir avuç insan, bir çocuğun gülüşünü, bir annenin duasını, bir yurdun umudunu yaşatmak için canlarını feda ediyor. Bombaların gölgesinde, ablukanın karanlığında, umudu diri tutmak için hayatlarını ortaya koyuyorlar. Onlar, çağın sessiz çığlıkları, isimsiz kahramanları. Onlar, “Uçun kuşlar uçun” haykırışına yürekleriyle, canlarıyla koşanlar.
Bu ruh, Mavi Marmara ile başladı. Ardından Sumud Filosu, Umut Filosu, Özgürlük Filosu geldi. Her biri, insanlığın haykırışını dalgalara nakşetti. Bir avuç yiğit, dünyanın sağır edici sessizliğini delmek için denize açıldı. Teknelerinde ekmek yoktu, su yoktu; ama umut vardı, onur vardı, insanlık vardı. Her dalga, her fırtına, her tehdit, onların sarsılmaz inancı karşısında diz çöktü. Çünkü bu yolculuk, bir rota değil; vicdanın, cesaretin ve insanlığın yolculuğuydu.
Bizler, binlerce kilometre uzaktan, bir çadırın gölgesinden, bir meydanın sessizliğinden, bir yüreğin titreyen gözyaşından sesleniyoruz:
Sırrı Süreyya’nın sözlerinden ilhamla:
Yaşatmak için yaşamından vazgeçen Gazze sevdalılarına…
Filistin’in sönmeyen direniş ateşine…
Hamas’a, Kassam Tugayları’na…
Sumud Filosu’nun, Umut Filosu’nun, Özgürlük Filosu’nun korkusuz yolcularına…
Ve Gazze için koşan, umut gemilerinin neferlerine…
Yüreğimizin en derininden bin selam, bin dua.
Var olun, sağ olun, dimdik ayakta durun.
Sizler, bu çağın gönül kuşlarısınız.
Yangın yerinde bir damla serinlik, dikenler arasında bir sarı gül, zifiri gecelerde bir avuç yıldızsınız.
Rıza Tevfik’in dizeleri sanki sizin için ağlıyor:
“Bu yangın yerinde soğuk kül vardır…”
Ama siz, o küllerden bahar, o yangından umut, o karanlıktan ışık yeşertiyorsunuz. Hasta soğuk gecelere şifa, yas tutan topraklara sevinç, kırık kalplere sevda taşıyorsunuz.
Bu yazı sadece bir teşekkür değil;
Gözyaşlarıyla yazılmış bir yemin,
Yürekten yükselen bir dua,
Bitmeyen bir nöbet.
Bu yazı, Gazze’yle atan bir kalp, direnişle çarpan bir nabız.
Uçun kuşlar uçun…
Gazze’ye, vicdana, insanlığa…
Kanatlarınız kırılmasın, yüreğiniz yorulmasın.
Uçun ve sakın dönmeyin,
Ta ki özgürlük, Gazze’nin kutsal topraklarında bir bahar türküsü gibi yankılanana dek.
Ta ki bir çocuk, anne babasının elinden tutup korkusuzca uçurtma uçurabilene dek.
Selam ve dua ile…
“Uçun kuşlar uçun, doğduğum yere / Şimdi dağlarında mor sümbül vardır…”
Bu dizeler, bir yurdun özlemi, bir sevda ateşi, bir kayıp acısıdır. Ama artık bu kuşlar sadece doğulan yere değil, Gazze’nin gözyaşlarına, direnişin son kalesine, insanlığın kanayan vicdanına kanat çırpıyor.
Gazze’de bir avuç insan, bir çocuğun gülüşünü, bir annenin duasını, bir yurdun umudunu yaşatmak için canlarını feda ediyor. Bombaların gölgesinde, ablukanın karanlığında, umudu diri tutmak için hayatlarını ortaya koyuyorlar. Onlar, çağın sessiz çığlıkları, isimsiz kahramanları. Onlar, “Uçun kuşlar uçun” haykırışına yürekleriyle, canlarıyla koşanlar.
Bu ruh, Mavi Marmara ile başladı. Ardından Sumud Filosu, Umut Filosu, Özgürlük Filosu geldi. Her biri, insanlığın haykırışını dalgalara nakşetti. Bir avuç yiğit, dünyanın sağır edici sessizliğini delmek için denize açıldı. Teknelerinde ekmek yoktu, su yoktu; ama umut vardı, onur vardı, insanlık vardı. Her dalga, her fırtına, her tehdit, onların sarsılmaz inancı karşısında diz çöktü. Çünkü bu yolculuk, bir rota değil; vicdanın, cesaretin ve insanlığın yolculuğuydu.
Bizler, binlerce kilometre uzaktan, bir çadırın gölgesinden, bir meydanın sessizliğinden, bir yüreğin titreyen gözyaşından sesleniyoruz:
Sırrı Süreyya’nın sözlerinden ilhamla:
Yaşatmak için yaşamından vazgeçen Gazze sevdalılarına…
Filistin’in sönmeyen direniş ateşine…
Hamas’a, Kassam Tugayları’na…
Sumud Filosu’nun, Umut Filosu’nun, Özgürlük Filosu’nun korkusuz yolcularına…
Ve Gazze için koşan, umut gemilerinin neferlerine…
Yüreğimizin en derininden bin selam, bin dua.
Var olun, sağ olun, dimdik ayakta durun.
Sizler, bu çağın gönül kuşlarısınız.
Yangın yerinde bir damla serinlik, dikenler arasında bir sarı gül, zifiri gecelerde bir avuç yıldızsınız.
Rıza Tevfik’in dizeleri sanki sizin için ağlıyor:
“Bu yangın yerinde soğuk kül vardır…”
Ama siz, o küllerden bahar, o yangından umut, o karanlıktan ışık yeşertiyorsunuz. Hasta soğuk gecelere şifa, yas tutan topraklara sevinç, kırık kalplere sevda taşıyorsunuz.
Bu yazı sadece bir teşekkür değil;
Gözyaşlarıyla yazılmış bir yemin,
Yürekten yükselen bir dua,
Bitmeyen bir nöbet.
Bu yazı, Gazze’yle atan bir kalp, direnişle çarpan bir nabız.
Uçun kuşlar uçun…
Gazze’ye, vicdana, insanlığa…
Kanatlarınız kırılmasın, yüreğiniz yorulmasın.
Uçun ve sakın dönmeyin,
Ta ki özgürlük, Gazze’nin kutsal topraklarında bir bahar türküsü gibi yankılanana dek.
Ta ki bir çocuk, anne babasının elinden tutup korkusuzca uçurtma uçurabilene dek.
Selam ve dua ile…
