Aynalı Dostlar
İnsanın kendini görmesi için bir aynaya ihtiyacı vardır.
Ama her ayna aynı değildir; çünkü insan, insanda görünür.
Bazı dostlar iç bükey aynadır;
seni içine doğru çekerler.
Dünyaları dardır, bakışları dardır.
Senin hâlini değil, kendi karanlıklarını yansıtırlar.
Onların aynasında insan kendini küçülmüş görür:
Adımı kısa, soluğu dar, umudu eksik…
Sen küçülmezsin aslında;
seni küçük gösteren aynadır.
Bazı dostlar ise dış bükey aynadır.
İnsanı olduğundan fazla gösterirler.
Parlatır, kabartır, şişirirler.
Bu büyütülmüş görüntü ilk anda hoş görünse de,
insanı ateşe sürükleyen gizli bir tehlike taşır.
Olduğundan büyük görünmek,
insanı bazen bilmediği bir uçurumun kenarına getirir.
Bir de şunlar vardır:
Aynası puslu olanlar.
Ne kendilerini doğru görürler,
ne seni doğru gösterebilirler.
Yüzeyi kirli, bakışı dağınık, ölçüsü karışıktır.
Kendi rengini ayıramayan,
başkasına nasıl renk tutsun?
Bu yüzden insan, aynası puslu olana yüzünü emanet ettiğinde
kendini bulanık görmeye başlar.
Ve bulanıklık, hakikatin en sessiz bozulmasıdır.
O yüzden insan, aynası puslu olanın
kendisine ayna tutmasına izin vermemelidir.
Ama bir de vardır ki ne içe büker, ne dışa taşır,
ne de puslandırır…
Acı söyleyen dostun aynası.
O dost seni tam olduğun hâliyle gösterir:
Ne küçük görür, ne büyük…
Kimse söylemezken “Burada eğrilmişsin” der.
Sözü acıdır ama niyeti incitmek değil;
kırılmaman içindir.
Keser, kanatır, ama düzeltir.
Çünkü o dost bilir ki:
Hakikat acıdır; fakat iyileştirir.
Acı söyleyen dostun aynası berraktır;
senin kusurunu gösterir, ama seni kusurunda bırakmaz.
Seni küçültmez, seni şişirmez;
seni yerine getirir.
Ve insan bilir:
Ne iç bükey dostların karanlık gölgesi,
ne dış bükey dostların parlak cazibesi,
ne de puslu aynaların bulanıklığı
insanı büyütmez.
İnsanı büyüten,
hakikati eğmeden söyleyen bir dostun aynasıdır.
İnsan, doğru aynayı bulduğu gün değişir;
kendini doğru görmeye başladığı gün olgunlaşır.
Ve bazen insanın kaderi,
bir dostun acı ama doğru sözünde şekillenir.
YORUMLAR