El Gördülük
Toplum olarak bizler, iki yüzlülükten öte çok yüzlü, hatta çok kişilikli bir yapıya sahibiz. Bundan dolayı kendimiz olmayı bir türlü başaramayız. Çünkü yaptığımız şeylerin çoğu, “dostlar alış-verişte görsün”, diğer bir ifadeyle el gördülük türündendir. Mesela:
Sevdiklerimizi hayattayken insan yerine bile koymayız; ama öldüklerinde, kalabalıklar içinde timsah gözyaşları döker, ağıtlar yakarız. Çünkü merhametimiz el gördülüktür.
Sosyal medyada melek gibi yazar, ama gerçek hayatta şeytan gibi gezeriz. Tavırlarımız el gördülüktür.
Yabancı birisiyle, hele bir de karşı cins ise, telefonda veya yüz yüze konuşurken kibarlıktan dört büklüm oluruz; ama evde eşimize ve çocuklarımıza karşı Azrail kesiliriz. Tüm nezaketimiz el gördülüktür.
Eşimizi veya sevdiğimizi yanında paspallıktan dökülürüz; ama el âleme güzel ve şık görünmek adına gün içinde birkaç kez kıyafet değiştiririz. Çabamız el gördülüktür.
Yanımızdakilerin sahip olduğu güzellikleri, sergiledikleri fedakârlıkları ve özverileri görmezden geliriz; ama başkalarının yaptığı en küçük bir iyiliğe minnettar oluruz. Çünkü vefa duygumuz bile el gördülüktür.
Ve biz, duygular yıprandığında, yürekler yorulduğunda, şiirler susup nağmeler çalmaz olduğunda, kelimeler anlamını kaybedip sevgi sözcükleri tükendiğinde, planlarımız bitip kendi halimize bırakıldığımızda, özlemlerin yerini nefretler kapladığında fark edeceğiz nasıl bir yanlışın içinde olduğumuzu. Çünkü pişmanlıklarımız dahi el gördülüktür.
Biliyor musunuz, birliktelikleri bitiren temel faktörlerden biri, tarafların birbirlerine karşı farkındalık duygusunu kaybederek sıradanlaşmalarıdır. Biz ise burnumuzun üzerinde olanı unutup, etrafta aradığımız gözlük misali, yanı başımızdaki harika şeyleri fark edemeyip huzuru uzaklarda ararız.
Eminim ki eşler, dışarıya karşı sergiledikleri güzellikleri ve kendilerini beğendirme çabalarını yanı başındakilerden esirgememiş olsalardı, iki kişilik yalnızlığın çığlıkları gökyüzünü bu derece kaplamayacak, sessizlik bu kadar derin olmayacaktı.
Âdem Doğantemur
YORUMLAR