Genel anlamda Avrupalılar, Ortaçağ boyunca, cüzdanlarından vicdanlarına; inanç ve fikir dünyalarından bilim dünyalarına kadar her şeye acımasızca hükmeden kilise merkezli, Tanrı ve dinden kurtuluşu, büyük oranda ateizme sığınmakta buldular.
Günümüz İslam dünyasında ise; muhakemeden uzak, katı taklitçi, dogmatik ve birçok konuda tıpkı Ortaçağ zihniyetini çağrıştıran bir dinden kaçış, ateizmden ziyade “deizm” olarak kendini hissettirmektedir.
Bilindiği üzere deizm; dinsel bilgiye dolaysız biçimde sadece akıl yoluyla ulaşılabileceği ilkesini esas alıp vahye dayalı tüm dinleri reddeden bir Tanrı inancıdır. Deist felsefeye göre Tanrı vardır ve evrenin yaratılmasından sorumludur, ancak yarattığı dünyaya doğrudan müdahale etmez.
Bir tarafta zerreden küreye, atomlardan galaksilere kadar her şeyi inanılmaz bir ihtişamla yaratan muhteşem bir Allah. Diğer taraftan hâlâ saç, sakal, sarık, salya, sümük edebiyatı etrafında dönüp duran bir din anlatımı…
Ya da Ortaçağ boyunca mezhep kavgaları üzerinden birbirlerini öldüren Hıristiyanlar da, Cemel-Sıffîn vb. savaşlarda kardeşkanı döken Müslümanlar da, günümüzde gözünü kırpmadan Gazzelileri katleden Yahudiler de tüm bu cinayetlerini din üzerinden ve Tanrı adına yapmışlardır ve yapmaya da devam etmektedirler.
Bir "Allah" düşünün ki hangisi olursa olsun dinler ve mezhepleri üzerinden insanların birbirlerini öldürmelerini emredecek, hatta bunu yapanları da cennetle ödüllendirecek. Güldürmeyin insanı!
Eğer bir din varsa onun en büyük kutsalı insanı öldürmek değil, yaşatmak olmalıdır. Kaldı ki insanı yaratan Tanrı ise, onu öldürmek Tanrı'dan rol çalma densizliğidir!
Günümüz dünyasında 4.000 civarında din olduğu tahmin edilmektedir. Dinlerin Tanrı'sı büyük oranda insanların yarattığı bir Tanrı’dır. Evren Kitabı'nın Tanrı'sı ise bizi yaratan Tanrı!
Belki de eşsiz Yaratıcı'ya yapılabilecek en büyük haksızlık onu dinlerin gölgesinde boğmaktır. Deizmin aksine vicdanınızın sesi Yüce Allah'ın sizinle kesintisiz iletişimidir. O'nun haykırışlarına kulak verin lütfen...
Bir kimsenin yaratıcıyı inkârı, vicdani ve felsefi bir çelişki olmanın da ötesinde, ontolojik anlamda insanın kendi varlık kodlarıyla savaşması anlamına geleceğinden, böylesi bir paradokstan kurtulmak için ne diyecek insanlar: Tanrım sana sözüm yok ama ben din almayayım… İşte ben bunun için diyorum ki “anlattığınız din Allah’ın ihtişamını gölgede bırakıyorsa sonuç kaçınılmaz olarak deizmdir...”
YORUMLAR